Afrika më dukej gjithmonë si një realitet i largët, më shumë një mjedis për skena filmash sesa një vend që mund ta vizitoja në të vërtetë. Kam qenë gjithmonë një nxënëse praktike, kam nevojë të zhytem dhe të provoj vetë gjërat për t’i kuptuar ato. Kjo nëse jam duke zgjidhur ekuacione matematikore apo edhe duke eksploruar kultura të reja. Për këtë arsye e ndjeva të nevojshme të ndërmerrja udhëtimin për në Afrikë dhe të përjetoja kulturat e saj të ndryshme. Përshkimi i vendeve të ndryshme dhe përjetimi i kulturave të reja ka nxitur një perspektivë antropologjike brenda meje. Kështu, udhëtimi im në Afrikë u bë i domosdoshëm që unë të mësoja më shumë për këtë pjesë të botës.
Kurioziteti që vetëm shteti i Kenias ka 43 fise të ndryshme, secili me gjuhën e tij, më bëri shumë përshtypje. Udhërrëfyesi ynë, Fransis, ishte nga fisi Kikuyu. Secili prej tyre ka traditat e veta dhe e bën Afrikën shumë të larmishme, por në të njëjtën kohë, me diçka që i lidh fort me njëri-tjetrin.
Sigurimi i një agjencie safari të besueshme dhe të përballueshme doli të ishte një sfidë shumë e madhe. Megjithatë, agjencia që zgjodhëm përfundimisht na ofroi një përvojë të paharrueshme, që plotësohej nga rrëfimet e jashtëzakonshme të Fransis. Mëngjesin e parë, makina që do të na merrte nga hoteli mbërriti papritur një orë më herët se sa ishte planifikuar, duke sfiduar thashethemet mbizotëruese për vonesat në Kenya. Ne kishim përgatitur gjithçka një natë më parë, kështu që ia dolëm të mos krijonim ne vonesa. Jeep-i na priste afër qendrës së qytetit dhe kështu, ne nisëm udhëtimin tonë për në Maasai Mara.
Rruga deri atje ishte një aventurë më vete. Vezhguam Kenyan rurale e cila dukej surreale, sikur dritarja e xhipit po shfaqte një videoart. Kishte shumë për të përjetuar në atë moment. Kini parasysh që ishte vetëm dita jonë e dytë në Kenia dhe Afrikën Sub-Sahariane. Deri në atë çast kishim parë vetëm Nairobin. Gjatë rrugës bëmë disa pushime të shkurtra, njëra prej të cilave na solli tek pamjet mahnitëse të Luginës së Riftit të Madh që shtrihet nga Deti i Kuq në Mozambik, 9600 kilometra. Pas një ndalese për drekën, më në fund arritëm në kampin pranë parkut të Maasai Maras. Arritëm në kohën e duhur për t’u përgatitur për xhiron tonë të parë në Mara, që do të thotë me njolla, dhe për shkak të shkurreve, me njolla dukej.
Ndërsa Fransis mori lejet tona të parkut, një grup grash Maasai iu afruan xhipit, duke ofruar produkte të punuara me dorë që ishin shumë të këndshëm. Me të hyrë në park na priti një majmun. Më pas kaluam krah pemës ikonike, sinonim të Maasai Mara, ku një antilopë afrikane (wildebeest) e vetmuar po pushonte nën hijen e saj. Ndërsa përpiqesha të shijoja atmosferën, të tjerët në xhip ishin të zënë duke shkrepur foto, duke bërë video dhe duke komentuar vëzhgimet e tyre. Unë prirem të jem më e qetë në situata të tilla.
Megjithatë, atmosfera më inkurajoi të bëj disa foto dhe video shumë të bukura. Shpresoj të gjej kohë më vonë për të krijuar një kolazh me të gjitha sëbashku. Pas disa minutash, takuam gjirafat, zebrat, derrat e egër afrikan, lloje të ndryshme antilopash (qindra të tilla), një elefant të vetmuar (elefantët meshkuj dihet se jetojnë të vetmuar) dhe menjëherë pas tyre, buallin madhështor (Kape Buffalo). Gjatë një xhiroje prej 2 orësh, pamë 2dy nga 5 kafshët me rëndësi të veçantë (Big Fives) dhe 2 zebra që po shpalosnin fenomenin e pasqyrimit (mirroring).
Ditën e dytë, e nisëm udhëtimin në 7:30 të mëngjesit, orar që konsiderohet vonë për në Kenia, por i pashmangshëm për turistët si ne. Në hyrje të Parkut Kombëtar na prisnin ende gratë Maasai. Këtë herë, qëllimi ynë ishte i qartë: ishim të vendosur të gjenim luanët. Pasi bëm xhiro për ca kohë, duke përjetuar atë që vendasit e quanin “një masazh afrikan falas” për shkak të terrenit të ashpër, më në fund vumë re një luaneshë të vetmuar e të uritur duke ecur pranë xhipit tonë. Ishte një pamje e jashtëzakonshme, por ajo që na priste më pas ishte edhe më befasuese.
Pas një ore vozitje, mes muhabetit të radios teksa guidat koordinoheshin me njëri-tjetrin, arritëm në destinacionin tonë. E gjithë tufa e luanëve u mblodh pranë një pjese të vogël me hije, ku rrinte i shtrirë një luan mashkull. Ata qëndruan rreth pemës për ca kohë, duke shfaqur sjellje prej maceje, përpara se të largoheshin gradualisht një nga një. I fundit që u largua ishte mashkulli i vjetër, i cili me guxim iu afrua dritares sime dhe u vendos në hijen që krijonte xhipi. Ndonëse e emocionuar, nuk mund të mos mbyllja dritaren, vetëm për të qenë e sigurt. Është e rëndësishme të mbani mend se jeta e egër gjithmonë ka përparësi në Kenia dhe ndërhyrja në çfarëdo mënyre dekurajohet fuqimisht.
Ndërsa prisnim me durim që luani të vazhdonte përpara dhe të largohej, u shfaq një pamje e jashtëzakonshme: e gjithë tufa, duke përfshirë edhe një këlysh të vogël që besohej të ishte vetëm dy javësh, u grumbullua rreth xhipit tonë. Duke qenë kaq afër, ne mund të dëgjonim tingujt e butë të luaneshës që shfaqete dominancë në mbrojtjen e këlyshit të saj. Fjalët nuk arrijnë të kapin morinë e emocioneve që të gjithë përjetuam në ato momente.
Pas takimit me luanët, vazhduam udhëtimin tonë dhe hasëm një familje tjetër elefantësh, këtë herë duke ecur së bashku dhe jo duke kullotur. Më pas u nisëm drejt lumit Mara. Duke qënë muaji Shkurt nuk arritëm ta shihnim “Migrimin e Madh”, por shijuam atmosferën e qetë pa xhipa të tjerë përreth, duke vëzhguar hipopotamët dhe krokodilët. Ishte befasuese të mësosh se hipopotamët, pavarësisht pamjes së tyre komike, janë vrasësit numër një të njerëzve.
Pasi shijuam pamjen për pak kohë, bëmë një ndalesë në zonën e tualeteve që ishin shumë të pastra, përpara se të gjenim një vend piktoresk nën një pemë Akacie për piknikun tonë të drekës. Pikniku ishte i lezetshëm, duke ofruar mundësinë e përsosur për të shkrepur foto me peizazhit dhe xhipin tonë të fuqishëm.
Vazhduam udhëtimin dhe më në fund arritëm në kufi me Tanzaninë, ku mungesa e gardheve i lejonte kafshët të bridhnin midis shteteve lirshëm. Pasi shpenzuam dhe disa çaste atje, u kthyem në kampin tonë, ku përfunduam ditën tonë të safarit rreth zjarrit, me biseda magjepsëse me stafin e kampit.
Dita jonë e fundit në Mara kulmoi me një vizitë në një fshat Maasai, ku bëmë një donacion prej rreth 20 dollarë secili, duke kontribuar për shkollën dhe fëmijët e fshatit. Të mirëpritur nga vallëzimi i burrave, i cili tregonte aftësinë e tyre në kërcimin së larti, sa më lart të kërcente një Maasai, aq më e ulët do të ishte prika që duhej të paguante për t’u martuar me një nuse. Pamë se si ata ndiznin zjarrin dhe vizituam shtëpitë e tyre tradicionale maniata. Këto shtëpi ndërtoheshin nga gratë në dy muaj dhe mund të strehonin një familje për nëntë vjet. Meqenëse poligamia është e zakonshme mes Maasai-ve, mësuam se kryetari i fshatit kishte dhjetë gra. Ata na dhanë lamtumirën me vallen e garve që ndryshonte nga ajo e burrave, dhe ishte e mbushur me lutje ndërsa bënin edhe vallen. Dhe pikërisht pas kësaj vizite kulturore, nisëm udhëtimin tonë për në Nakuru.
