Dhjetë vjet më parë, nisa aventurën time të parë solo në Bruksel, duke ndezur një shkëndijë brenda meje për të mbajtur një ditar udhëtimi. Mirëpo, m’u desh një dekadë dhe një sërë ngjarjesh që më në fund të vendos stilolapsin në letër, ose më mirë, gishtat në tastierë. Në këtë postim në blog, unë do të ndaj udhëtimin tim nga frymëzimi fillestar deri te pengesat që më penguan, dhe se si kam arritur të kuptoj vlerën e ndarjes së përvojave të mia të udhëtimit, pavarësisht nga sfidat.
Brukseli, një qytet që më pushtoi zemrën (për fat të keq nuk ishte kështu pas vizitës sime të dytë atje, përkundrazi, por kjo është një histori për një herë tjetër). Kjo përvojë fillestare mbolli idenë e mbajtjes së një ditari udhëtimi, një depo të mendimeve, zbulimeve dhe emocioneve të mia gjatë ‘aventurave’ të mia. Me kalimin e kohës, dëshira për të shkruar jo vetëm për veten time, por për të ndarë historitë e mia me të tjerët, filloi të zërë rrënjë.
Pavarësisht entuziazmit tim për të ndarë përvojat e mia, përkthimi i këtij qëllimi në veprim doli të ishte një sfidë. Koncepti i fillimit të një blogu udhëtimi më mbeti në mendje, megjithatë hezitova të ulesha dhe të shkruaja. Pika e kthesës erdhi papritur kur shkrova një artikull në lidhje me udhëtimin tim në Bruksel për një Revistë Online Rinore të quajtur “Pa Fokus“. Kjo mundësi e çuditshme më shtyu të kapërcej bllokimin e shkrimtarit tim dhe t’i shpreh me fjalë kujtimet e mia të udhëtimit. Fatkeqësisht, siç do ta kishte fati, revista që kishte ofruar një platformë për aspiratat e mia të shkrimit të udhëtimit u ndërpre papritur dhe bashkë me të edhe motivimi im për të shkruar. Që nga ai moment, përveç disa publikimeve sporadike në llogarinë time në Instagram, nuk kam shkruar asgjë që ia vlen të lexohet për përvojat e mia të udhëtimit.
Duke reflektuar në udhëtimin tim së fundmi, kuptova se disa faktorë kontribuan në hezitimin tim për të ndarë përvojat e mia të udhëtimit.
1. Krahasimi dhe vetëdyshimi: Duke qenë dëshmitar i udhëtarëve pjellorë që kishin vizituar mbi 60 vende, vura në dyshim vlerën e përvojave të mia të kufizuara. Megjithatë, kuptova se perspektiva ime unike mund të rezononte me ata që kërkojnë histori udhëtimesh të ngjashme, veçanërisht me njerëz si unë me kufizime buxhetore.
2. Pengesa gjuhësore: Të shkruaj në gjuhën time amtare, shqip, ndihej e natyrshme dhe e lehtë. Por për të arritur një audiencë më të gjerë, më duhej të shkruaja në anglisht. Në atë kohë, mjetet si ChatGPT nuk ekzistonin për të më ndihmuar të rregulloja rrëfimin tim. Sot, teknologjia e mbush këtë hendek, duke e bërë më të lehtë komunikimin efektiv edhe në një gjuhë të huaj.
3. Frika nga kritika: Më penguan shqetësimet se si do të reagonin familja, miqtë dhe të njohurit. Kisha frikë se do të gjykohesha për mosrespektimin e listës së kontrollit të gjërave që duhet të bëni turistike. Megjithatë, kuptova se autenticiteti dhe përvoja personale janë të paçmueshme, shpesh duke rezonuar më thellë se shtegu stereotip turistik.
4. Mundësi të kufizuara udhëtimi: Besimi se udhëtimet e mia të rralla ndërkombëtare mund të çojnë në mungesë të përmbajtjes më pengoi. Por, kam kuptuar se çdo përvojë, sado e vogël apo e parëndësishme në dukje, ka një histori që ia vlen të tregohet.
Në procesin e introspeksionit, gjeta guximin për të kapërcyer këto barriera. Kuptova se nuk kam nevojë të udhëtoj në destinacione ekzotike çdo muaj për të ndarë përvojat e mia. Në vend të kësaj, unë mund të fokusohesha në ruajtjen e thelbit të çdo vendi, duke kapur detajet që i bëjnë ata të veçantë për mua.
Sot, jam i përkushtuar të shkruaj për udhëtimet e mia, jo vetëm për të tjerët, por kryesisht për veten time. Ky udhëtim nuk ka të bëjë me nxjerrjen e vendeve nga një listë; ka të bëjë me dokumentimin e momenteve, emocioneve dhe lidhjeve. Qoftë përmes anekdotave, fotove apo njohurive, shkrimi im i udhëtimit është një testament për udhëtimin tim personal.
Nga ajo aventurë e parë solo në Bruksel e deri te pengesat që mbytën përkohësisht pasionin tim, udhëtimi im i shkrimit të udhëtimit ka qenë një slitë e vetë-zbulimit. Nëpërmjet introspeksionit, kam kuptuar se ndarja e përvojave të mia nuk ka të bëjë vetëm me ushqimin për një audiencë, por për të kapur thelbin e udhëtimeve të mia dhe për të ruajtur aspektet e paprekshme që e bëjnë çdo udhëtim unik. Pra, këtu është për të kapërcyer dyshimin për veten, për të përqafuar autenticitetin dhe për të rizbuluar gëzimin e tregimit përmes udhëtimit.
